Η κοινωνική Ευρώπη

Η κοινωνική πολιτική, της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσεγγίζεται συνήθως ως συμπλήρωμα της οικονομικής πολιτικής ή, ακριβέστερα, της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς. Αν και είναι προφανές ότι οι όροι εργασίας και οι πολιτικές απασχόλησης επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων στο περιβάλλον της ενιαίας αγοράς, ταυτόχρονα αποτελούν μια βασική παράμετρο του εθνικού κοινωνικού κράτους και των κοινωνικών ισορροπιών στις οποίες αυτό βασίζεται. Με αυτά τα δεδομένα, οι κοινοτικές παρεμβάσεις κρίνονται από τη σκοπιά τόσο τον κοινοτικού όσο και του εθνικού συμφέροντος, προφανώς δε επίσης και με κοινωνικο-επαγγελματικά και ταξικά κριτήρια. Συνεπώς, το εγχείρημα της παρουσίασης της ευρωπαϊκής κοινωνικής πολιτικής με την απαιτούμενη "επιστημονική ουδετερότητα" παρουσιάζει εγγενείς δυσχέρειες. Η κριτική για το κοινωνικό έλλειμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ακούγεται όλο και εντονότερα τα τελευταία χρόνια. Η βασική κατηγορία που προσάπτεται στην Ένωση, ή ακριβέστερα στις ηγεσίες που την καθοδηγούν, είναι ότι ενώ η ενιαία αγορά και η οικονομική και νομισματική ένωση προχώρησαν με γοργούς ρυθμούς, η οικοδόμηση του ευρωπαϊκού κοινωνικού χώρου, που είχε επίσης εξαγγείλει ο πρόεδρος Ντελόρ, εμφανίζει καθυστέρηση. Η αποτίμηση της κοινωνικής διάστασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα ζητήματα. Τρεις είναι συνήθως οι άξονες του προβληματισμού: Πρώτον, κατά πόσο το έργο που έχει συντελεστεί είναι σημαντικό, συγκρινόμενο με την εν γένει πορεία της ολοκλήρωσης, δεύτερον, κατά πόσο είναι σκόπιμη η εμβάθυνση της κοινωνικής διάστασης και, τρίτον, κατά πόσο η εμβάθυνση αυτή είναι εφικτή. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)