Αθανασία

Ψυχή μου Πώς καρτερώ την ώρα που θα πέσω σαν ηλιαχτίδα στο απόλυτο Κενό, να βρω τον αποδέκτη που δοξάζω για να μου δώσει πρόσβαση στα αιθέρια βήματα του Ρυθμού και της Αγάπης! Πανευτυχής θα ορίσω εγώ μιαν ατέλειωτη στιγμή! θα την κρατήσω αναπόσπαστη με μένα όπως κρατάει μέσα του πνοή αυτό το στήθος... Να μαι σε μια παρέλαση χαράς σ αυτό τον κόσμο που ρθα ν αντικρίσω! Να πάρω απ τα ροδοπέταλα την ευωδιά και την ανάταση απ τις πανύψηλες κορφές που δεν τις άγγιξε ποτές συλλογισμός άλλος, εκτός απ τη γαλήνια προσμονή του νου να πετάξει και της ψυχής μου τα σκιρτήματα που θα ντυθεί το άσπρο ρούχο των αγγέλων και θα ξαναφύγει... Πώς καρτερώ την ώρα του Ανθρώπου το Δόξασμα να γίνει πάλι του θεού!