Απαντα τα θεατρικά [2]

Ο Παναγιώτης Μέντης είναι ένας συγγραφέας που επιμένει να δηλώνει και να αισθάνεται ηθοποιός. Έχοντας ιεραρχήσει εντός του με αυτόν τον τρόπο τις ιδιότητες του, γράφει, εδώ και είκοσι σχεδόν χρόνια, όχι με την αγωνία να παράγει, αλλά με την αγωνία να αρθρώσει έναν σύγχρονο μαχητικό και καθαρό λόγο που να λειτουργεί στη σκηνή και να περνάει στην πλατεία. Έναν λόγο που θα έχει λόγο να ειπωθεί από έναν καλό ηθοποιό και να ακουσθεί από έναν υποψιασμένο θεατή. Τα έργα του είναι μελετημένα στην παραμικρή τους λεπτομέρεια, άρτια δουλεμένα με σύνθετες τεχνικές και δομημένα με αυστηρή συνοχή ώστε να μην υπάρχει ούτε μία λέξη ούτε μία πρόταση σε εκκρεμότητα· στοχεύει στην άμεση, φυσική και αβίαστη επικοινωνία ηθοποιού και θεατή. Ψύχραιμος παρατηρητής, στρέφει το βλέμμα και την προσοχή του σε όσα συμβαίνουν γύρω του διεισδύοντας μεθοδικά κάτω από την επιφάνεια των συμπεριφορών, των πράξεων και των λόγων. Καλλιτέχνης σε εγρήγορση, ενταγμένος στην εποχή του και γνώστης των συνεπειών της επιμένει στην κριτική καταγραφή μιας πραγματικότητας που όχι μόνο περιβάλλει τον σύγχρονο άνθρωπο, αλλά και σε ένα βαθμό τον κατευθύνει, τον εξουσιάζει και τον καταπιέζει. Τα βασικά ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο ανεξάρτητα από εποχή, από φύλο, κοινωνική τάξη και μορφωτικό επίπεδο είναι αυτά στα οποία ανατρέχει και ο ίδιος: η κοινωνία και ο εκφυλισμός της, η οικογενειακή ζωή, ο έρωτας, η μοναξιά, η συντροφικότητα και ο θάνατος επανέρχονται σταθερά στη δραματουργία του. Η προσέγγιση τους, που συντελείται με μια επιφανειακή απλότητα, και το ρεαλιστικό του ύφος θα μπορούσαν σχεδόν να παραπλανήσουν και να οδηγήσουν σε μια εύκολη και ανώδυνη πρώτη ανάγνωση. Μια προσεκτικότερη και διεισδυτικότερη όμως ματιά δείχνει καθαρά πως προκείται για μια φιλοσοφία ζωής με αρκετό χιούμορ που αναδύεται μέσα από το έργο του. Μια φιλοσοφία ζωής με συγκεκριμένες απόψεις για τις συμπεριφορές και τις επιλογές των ανθρώπων. [...] (Ειρήνη Μ. Μουντράκη)