Αφή στον Ήλιο

Τι να ξέρει για σένα, τώρα, ήλιε μου, η φθαρμένη τοιχογραφία της Φαιστού κι η μαντζουράνα στο γυμνό πιθάρι; Πέρα, στον Αϊ-Γιώργη το Σελλινάρι, τα μάτια σου αστράφτουν μέσα απ τα πορτοκαλιά παράθυρα του τρούλου. Στο σβησμένο πρόσωπο του ανακτόρου ιερογλυφικά χελιδόνια ταξιδεύουν, ακόμα, καβάλα στον κασσίτερο της Κνωσού κι ο Πρίγκιπας με τα Κρίνα ψάχνει το τελευταίο λουλούδι του μες στην προβιά των θαμπωμένων ελαιώνων. Πώς να γράφαν τότε οι άνθρωποι τ άροτρο και το σινί; Με το γιώτα ή με το τετράγωνο; Εσύ το ξέρεις μόνο. Εσύ και τ άπειρο, που ρίξατε, μαζί, ένα ροδοπέταλο γκρεμού στ αγρωστώδες Λιβυκό και τ ονομάσατε Κρήτη.