Στην αψίδα των νεκρών θριάμβων

ΕΩΣ ΟΤΟΥ ΟΛΑ ΝΑ ΣΒΗΣΟΥΝ
Διότι πάλι δεν θα μαι στις λεύκες το άφθαρτο ασήμι, χυμένη γύρη στο λεπτό δάκρυ της μέρας. Δεν θα μαι του δειλινού η αγκαλιά, η αυλή στο ξέπλυμα της σκόνης, τα χέρια μου που ξύπναγαν τις ρίζες να χορεύουν. Να μεγαλώνει πρέπει η χαρά των άλλων, να μεγαλώνει η χαρά μου ωσότου φτάσει το γέλιο ως την νύχτα της μητέρας και στο σκοτάδι η ανάσα μου επιστρέψει άγγιγμα των χεριών της. Διότι πάλι δεν θα μαι λάμψη χάδι των νερών, ρήγμα στο σώμα κι απροσδόκητη φωνή, ο ήχος, η απόκρισή του. Δεν θα μαι η αόρατη σκέπη του ύπνου στα μαύρα πέταλα το βράδυ, η τρυφερή ματιά κισσός στα χέρια, στον λαιμό της πιο λευκής ημέρας. Να μεγαλώνει πρέπει η χαρά των άλλων, να μεγαλώνει η χαρά μου ωσότου ανοίξω χώρο μες στην νύχτα και για μένα κι ο ίσκιος που στο φως τώρα με βρέχει γίνει παιχνίδι σε καμένο μεσημέρι.