Βαδίζοντας προς την τρέλα

Η τρέλα απασχολεί τη λογοτεχνία από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας. Στην Ψυχιατρική και την Ψυχολογία χρησιμοποιούνται όροι όπως ψυχική νόσος, ψυχασθένεια, ψύχωση και άλλες. Ωστόσο το θέατρο, η πεζογραφία, η ποίηση και η λαϊκή παράδοση αναφέρονταν σχεδόν πάντοτε στον τρελό, ο οποίος εκτός από τον ψυχικά ασθενή μπορεί να είναι ο ιδιότροπος, ο μονομανής, ο ανόητος ή ο ριψοκίνδυνος. Στο παρόν βιβλίο ο συγγραφέας ανατρέχει σε μείζονα και ελάσσονα έργα της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας που έχουν ως αντικείμενο την τρέλα και τις ποικίλες εκδηλώσεις της. Από τον Βιζυηνό ως τον Καραγάτση και από τον Σολωμό ως τον Πέτρο Πικρό και τον Τενεσή Γουίλιαμς, σχολιάζονται οι αντιλήψεις περί τρέλας σε διαφορετικές εποχές και περιβάλλοντα, οι προσωπικές εμπειρίες συγγραφέων και ποιητών, καθώς και οι λογοτεχνικές μεταγραφές διαφορετικών ψυχικών φαινομένων. Ο συγγραφέας σχολιάζει και παρεμβαίνει τονίζοντας την πρόθεση πολλών λογοτεχνών να καταγγείλουν καταστάσεις που θεώρησαν κοινωνικά απαράδεκτες, όπως τον στιγματισμό, την απομόνωση, τις ταξικές ανισότητες και την κοινωνική συμβατικότητα, καθώς και τις βασανιστικές θεραπείες που μεσουράνησαν στον 20ό αιώνα, όπως τη λεγόμενη ψυχοχειρουργική, με πιο γνωστή τη λοβοτομή. Το βιβλίο απευθύνεται σε όλους, ειδικούς και μη, όσοι ενδιαφέρονται να περιδιαβάσουν στη λογοτεχνική ιστορία της τρέλας ερχόμενοι σε επαφή με τις διαφορετικές εκφράσεις, τις μεταλλάξεις και τις συνέπειες της ψυχικής ανισορροπίας όπως καταγράφονται στη λογοτεχνία.