Ο χορός του Ισημερινού

Στα μυθιστορήματα της Μαρίας Παπαδημητρίου, αναμφίβολα υπάρχει μια ιστορία, μνήμες προσώπων και γεγονότων, χώροι, σχέσεις, καταστάσεις, ο ίδιος ο ιστορικός χρόνος με τη δική του διάταξη – το αίτιο και το αιτιατό – και τον δικό του ρυθμό. Το ζητούμενο, ωστόσο, του αναγνώστη  – δέκτη –  δεν είναι η λιγότερο ή περισσότερο πιστή αναπαραγωγή τους αλλά αντίθετα η μυθοποίησή τους: Εκείνο που παρακολουθούμε και αυτό που μας αφηγείται η Μαρία Παπαδημητρίου είναι μια καθολική μεταστοιχείωση: Πώς τα πρόσωπα της ιστορίας μεταβάλλονται σε πρόσωπα του μύθου και του δράματος χωρίς ν¢ αποβάλλουν την ιστορική τους αλήθεια, πώς ο παρατακτικός ιστορικός χρόνος μεταβάλλεται σε  κυκλικό προσωπικό χρόνο, πώς τέλος ο αναγνωρίσιμος εξωτερικός χώρος γίνεται ανεξιχνίαστος εσωτερικός [...]
 Τα πρόσωπα είναι πολλά και κινούνται όλα μαζί σ¢ ένα πολύ πυκνό πλέγμα σχέσεων και καταστάσεων. Έχει κανείς την εντύπωση ότι έρχονται από πολύ μακριά  - και ίσως πηγαίνουν πολύ μακριά – και ότι σχεδόν εισβάλλουν στο μυθιστόρημα κουβαλώντας ό,τι υπάρχει πριν από αυτό, π.χ. συγγένειες, επαγγέλματα, γεγονότα, για να μετασχηματισούν μέσα σ¢ αυτό σε πρόσωπα δραματικά.

ΑΝΤΩΝΗΣ  ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗΣ, Βιβλιοθήκη  Ελευθεροτυπίας, 5/3/200