Κουβαλάμε πάνω μας υδροκυάνιο

Ωραίες ξεχασμένες ιστορίες: οι συγγνώμες
 
Υπάρχουν άνθρωποι
που πέρασα δίπλα τους
και ήταν σαν κλήματα
γερτά
τα φύλλα τους έγλειφαν το χώμα
και ο ξερός μίσχος έστριβε απότομα προς τα κάτω
σαν φίδι
που του τελείωσε το δηλητήριο ή ο πολύτιμος εγωισμός

και το μόνο που ήθελαν
ήταν ένα κομματάκι λευκό σπάγκο
να τα πιάσεις τρυφερά
να κάνεις ένα κόμπο
και να τα δέσεις
πάνω στο υποστύλωμα

υπάρχουν άνθρωποι
που πέρασα δίπλα τους
και έφυγα.

[...] Όσο μια ποίηση προβάλλει ανάγλυφα την περιπέτεια της, τόσο περισότερο την επιβάλλει ως αληθινή. 'Αν αληθινός ποιητής είναι αυτός που «η παραμικρότερη υπόθεση γίνεται για αυτόν σωστή περιπέτεια», τότε ο Κούρος είναι όντως αληθινός ποιητής, και με αυτήν την αλήθεια του επιζεί. Μιλώντας, τέλος, με όρους γεωγραφικούς, θα έλεγα πως ο Κούρος είναι μια νέα ποιητική ορογέννηση που δεν έχει ακόμα διαβρωθεί, εκτός ίσως απο τα δικά της καθαρά νερά, που αλλού τη σμιλεύουν και αλλού την κατακρημνίζουν για να καταδείξουν το κοφτερό ύψος της που είναι ταυτόχρονα και το κατακόρυφο ύφος της. [...]