Το γεφυράκι

Στα άγρια χρόνια της Γερμανικής Κατοχής και του Αδερφοσκοτωμού, του Εμφυλίου, ένα σκολιαρόπαιδο του Δημοτικού, μεγαλώνει σε μια φτωχική γειτονιά της Θεσσαλονίκης, «χαμένη» ανάμεσα στην Εβραιογειτονιά του Χίρς και τα «γύφτικα»: τις τενεκεδοπαράγκες. Ένα ρέμα χωρίζει και ένα ξύλινο γεφυράκι πασκίζει να ενώσει τις γειτονιές και να φέρει κοντά τους ανθρώπους: τους Εβραίους με τους Χριστιανούς της φτωχογειτονιάς και τους γύφτους. Είναι τα χρόνια που ο κόσμος ανοίγεται μπροστά στο παιδί και παρουσιάζει το πιο σκληρό του πρόσωπο. Βομβαρδισμοί σκοτωμοί, θάνατοι από την πείνα και την φθίση και μέσα σ’ όλα ο τραγικός αφανισμός της Εβραιογειτονιάς. Είναι τα χρόνια που εδώ ονοματίζονται «Χρόνια της αποκάλυψης». Μικρή ανασαμιά το Σχολειό και το παιχνίδι στην αλάνα, δίπλα στο γεφυράκι. Η αναζήτηση παρηγοριάς στην Εκκλησία και το Κατηχητικό, οδηγούν στη γνωριμία με υπέργηρο Αγειορίτη σοφό και στην πρώτη επαφή με το τρομερό Βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννη. Κι ο μικρός μαθητής αναλογίζεται, πόσα απ’ αυτά που ο κόσμος του «αποκαλύπτει», μοιάζουν μ’ εκείνα που ο Αγειορίτης σοφός ανασέρνει από την Αποκάλυψη στο κήρυγμά του. Το στρατιωτικό «Ημερολόγιον» ενός μαχητή του Αδερφοσκοτωμού, ένα τετράδιο «Ιχνογραφίας και Καλλιγραφίας» της πέμπτης τάξης του Δημοτικού και ένα Συναξάρι του διαλογισμού του ερημίτη Μοναχού, είναι αυτά που βοήθησαν «ν’ αναδευτούν οι σωρεμένες παιδικές θύμησες και εικόνες από καιρούς σημαδιακούς» που έχουν χαραχτεί στη μνήμη του ώριμου πια αφηγητή και μας εικονίζουν τα σκηρά χρόνια του Μεγάλου Πολέμου. Μας θέτουν όμως και ρωτήματα για το πόσο έδρασε μέσα στο χρόνο εκείνος ο βάρβαρος ανθρωποχαλασμός επάνω στην όλο και πιο μοναχική πορεία του σύγχρονου Ανθρώπου και αν «ο δρόμος που οδηγούσε στον Αρμαγεδόνα ήτανε τότε ο μόνος ανοιχτός».