Τα δάκρυα του Θεού

Λένε πως κάθε φορά που ο Θεός βλέπει εμάς τις πουτάνες, δακρύζει. Δακρύζει από ντροπή, μια και σ’ εμάς δεν περισσεύει. Mα αν ο Θεός δακρύζει, ο Θάνατος μας χρωστάει! Δεκαετία του 1950. Πάνω στις πληγές μιας Ελλάδας που ακόμη αιμορραγεί από τον πόλεμο, σε μια γειτονιά του Πειραιά, την περίφημη Τρούμπα, ανάμεσα σε καπνούς στριφτών τσιγάρων και φθηνών ποτών, ο έρωτας εναποθέτει στα κορμιά γυναικών τα ξεφτισμένα όνειρά του και την ελπίδα πως η ζωή είναι μαγική κι ωραία. Μέρα και νύχτα οι πόρνες σουλατσάρουν στα στενοσόκακα, πουλώντας τα κορμιά τους για ελάχιστα χρήματα. Λίγα βήματα πιο πέρα οι τάχα προστάτες τους καραδοκούν σαν γύπες να αρπάξουν τη λεία τους, πουλώντας τους υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο, φτιαγμένο με χρυσόσκονη και αγγέλους. Η κάθε μια από αυτές τις γυναίκες έχει να σου πει και μια διαφορετική ιστορία, που μπορεί να ξεκίνησε από τα καλύτερα σπίτια ή ακόμη κι από έναν γάμο, έναν αρραβώνα, έναν μεγάλο έρωτα. Μια από αυτές τις γυναίκες υπήρξα κι εγώ, γνωστή με το όνομα μαντάμ Τζένη, που από απλή πόρνη έφτασα να έχω το πιο διάσημο μπορντέλο της Τρούμπας. Όχι, η ζωή δε μου στάθηκε στα δύσκολα. Εύκολα δεν υπήρχαν. Μια νύχτα δική μου ολόκληρη η ζωή σου...
Αυτή τη νύχτα θα σου διηγηθώ. Πλέον στα ογδόντα μου, εδώ και πολλά χρόνια, είμαι η Ευγενία Φράνκου, μια αξιοσέβαστη γυναίκα που χαίρει μεγάλης εκτίμησης από την οικογένεια και το περιβάλλον της. Κανείς δεν έμαθε ποτέ ποια πραγματικά ήμουν. Γιατί το κάνω τώρα αυτό; Γιατί σε μένα ο θάνατος χρωστάει ακόμη...