Δρόμοι

Ψάχνοντας στη µεταλλική ντουλάπα του µπαλκονιού, δίπλα από βερνίκια παπουτσιών, κάτω από ξεσκονόπανα, βρήκα το τασάκι. Πήλινο, ένας κύκλος, µε καµπυλωτό χείλος, χωρίς υποδοχή για τσιγάρο, το είχα αγοράσει τον καιρό που απολύθηκα από φαντάρος. Το είχα πάντα στο γραφείο, το κουβαλούσα στην κουζίνα κι από κει στο σαλονάκι. Το έπιασα στα χέρια σαν να έπιανα όλα τα τσιγάρα που κάπνισα –τότε που ήµουν πραγµατικός καπνιστής–, είδα στο βάθος του µαζεµένη όλη τη στάχτη, ανέβαινε καπνός, καπνός πολύς, σιωπηλός, φασαριόζος, µεθυσµένος. Πρόσεχα να µη µου φύγει από τα χέρια. Γιατί µια φορά µού έφυγε κι έγινε κοµµάτια. Κάθισα και το κόλλησα. Τέσταρα τους κολληµένους αρµούς, στέρεοι. Το ξεσκόνισα, το έπλυνα. Τώρα, αφού τελειώσω τούτες τις γραµµές, λέω να καπνίσω ένα τσιγαράκι. Π.Κ.