Ζωή ατρύγητη

Έχει ακόμα ζωή το πηγάδι κι αν ακουμπήσεις το αυτί σου στην πέτρα, ακούς τις στάλες που πέφτουν απ τις υδάτινες φλέβες. Μας φλογίζει ακόμα ο ψίθυρος που έρπει στο βάθος, κάτω απ τα πόδια μας με το ρυθμό της καρδιάς μας, ύδωρ ζων, ταξιδεύοντας σε χίλιους δρόμους, πέτρινους κρυφούς. Τόσα υπόγεια ρεύματα, τόσες πηγές στους λόφους και ρυάκια φλύαρα μέσα από χόρτα και λίθινα ρήγματα, χείμαρροι μικροί και ποταμάκια, νερό ζωντανό, στάλα-στάλα στο πηγάδι αυτό της ψυχής σου. Μακάρι να στέργουν τ ακατάδεχτα σύννεφα, να βρίσκεις νερό να ξεδιψάς, στις λακκούβες εδώ των παλιών γρανιτών, να πίνει μαζί σου κι ένας Χριστός περαστικός οδοιπόρος. Μακάρι να σωθεί ένα σκίρτημα, μια ανάσα συγκίνησης, να αναστηθεί κάτι ζωντανό μπροστά σου ξεχασμένο, να σε συνεπάρει και να σε σηκώσει ψηλότερα.