Οι αντίχειρες των παλαιών θεών

Στα διηγήματα της συλλογής "Οι αντίχειρες των παλαιών θεών" πρόκειται για μία ιδιότυπη αποδεικτική διαδικασία, η οποία οδηγεί, με λογικά, αδιαμφισβήτητα επιχειρήματα στην συνειδητοποίηση της σταδιακής παρακμής τής ανθρώπινης μοίρας, ενώ ο δρόμος έως το τέλος είναι ήδη γεμάτος αδιέξοδα. Τα παραπάνω, βέβαια, δεν δείχνονται μόνον ούτε κυρίως με ρεαλιστικές απεικονίσεις, αλλά και με συμβολισμούς και παραβολές, τροφοδοτούμενες και από τους ζοφερούς διαδρόμους τού υποσυνειδήτου. Δυνατά, ψυχογραφικά κείμενα, με ευπρόσδεκτο και συγ-κινητικό το δοκιμιογραφικό στοιχείο, ιστορίες σύντομες και πυκνές, απλές και βαθιές, διαδρομές τής ψυχής σε σώματα διάφανα από τον πόνο. Αλλά και χιούμορ καίριο, κάποιες στιγμές, εξίσου πειστικό και πηγαίο. Συντίθεται έτσι ένα πολύμορφο εγώ, που υποφέρει, που αγωνιά, που επαληθεύεται στην φθορά του, ενώ η μέθοδος της εσωτερίκευσης της πλοκής στην ψυχική ένταση αποδίδει πολύ ποιοτικά, από λογοτεχνικής απόψεως, αποτελέσματα, με ιδιαίτερο, προσωπικό, ύφος, το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως "μεταμοντέρνο", "γράψιμο εξόχως ισορροπημένο, ούτε υπερβολικά αυτοαναφορικό, ούτε, αντίθετα, ακαδημαϊκό". Η συγγραφέας αφηγείται στην σιωπή, δημιουργώντας εικόνες μιας ζωής που μας κυνηγά, μας δαγκώνει, μας σκοτώνει· ένα σύμπαν κατοικημένο από ανάγλυφους χαρακτήρες, ψυχές άγριες μα και ιπποτικές, που βιώνουν επώδυνα, αλλά, ωστόσο, λυτρωτικά, χάρη στην τέχνη, το βάρος τού στοχασμού για τα ανθρώπινα.