Το τελευταίο δείπνο στη Μύρνα

... Ο γητευτής δεν γύρισε ποτέ πια στη Μύρνα! Αυτός ήταν ένας τόσο σκληρός άνδρας, που θα προτιμούσε να καλπάζει στους αιώνες, πάνω σε ένα άλογο που το δάμασε και δεν το δάμασε, παρά να γυρίσει πίσω ηττημένος. Αλλά και το άλογο, για να μη μαθευτεί ότι κάποιος το ατίμασε, δεν θα επέστρεφε ποτέ νικημένο στη Μύρνα. Έτσι, κανένας από τους δύο δεν θα καλούνταν να πληρώσει το βαρύ φόρο της ταπείνωσης, στο ασυμβίβαστο παιχνίδι της υπεριφάνειας. Υπήρχαν, βέβαια, μερικοί που πίστευαν ότι, ο γητευτής θα γυρίσει καβάλα στο άλογο μετά από τετρακόσια χρόνια. "Θα επιστρέψει μια Κυριακή που μοιράζουν βάγια", έλεγαν. Αλλά αν συνέβαινε αυτό, θα ήταν εντελώς μάταιο, γιατί δεν θα έβρισκαν κανέναν στον τόπο αυτό να τους θυμάται και να τους περιμένει. Οι άνθρωποι θα μιλούσαν μια ακατανόητη γλώσσα, θα ξεχνούσαν τα παλιά τραγούδια και τους λεβέντικους χορούς. Δεν θα ήξεραν να χορεύουν με το κλαρίνο, το νταούλι, το ζουρνά και την λύρα. Ο χαριτωμένος τόπος θα είχε καταντήσει μια απέραντη έρημος. Οι πηγές και τα ποτάμια της αληθινής ζωής θα στέρευαν και η γλώσσα των ανθρώπων θα κολλούσε στο λαρύγγι τους από τη δίψα. Δεν θα υπήρχαν άλογα και γητευτές και κανένας πια δεν θα κτυπούσε την πόρτα του μύθου!...