Το καταφύγιο των ανέμων

Ο πλανήτης του Γουιντχέιβεν δεν κατοικούνταν αρχικά από ανθρώπους, αλλά αποικίστηκε μετά από την συντριβή ενός γήινου αστρόπλοιου. Είναι ένας κόσμος που αποτελείται από πολυάριθμα μικρά νησιά, ένας κόσμος ακραίων καιρικών συνθηκών και θαλάσσιων τεράτων. Η επικοινωνία ανάμεσα στους διασκορπισμένους οικισμούς ήταν αδύνατη μέχρι την ανακάλυψη ότι χάρη στην μικρή βαρύτητα και στην πυκνή ατμόσφαιρα, οι άνθρωποι μπορούσαν να πετάξουν με τη βοήθεια μεταλλικών φτερών που κατασκευάστηκαν από τα συντρίμμια του γήινου διαστημόπλοιου. Πολλές γενιές μετά, ανάμεσα στα διασκορπισμένα νησιά που αποτελούν τον υδάτινο κόσμο του Γουιντχέιβεν, κανείς δεν έχει μεγαλύτερο κύρος από τους ανεμοπόρους, που με τα ασημένια τους φτερά μεταφέρουν ειδήσεις, κουτσομπολιά, τραγούδια και ιστορίες. Ρομαντικές μορφές που διασχίζουν επικίνδυνους ωκεανούς και αψηφούν άστατους ανέμους και απρόβλεπτες θύελλες που θα μπορούσαν να τους ρίξουν ανά πάσα στιγμή από τον ουρανό και να τους σκοτώσουν. Είναι επίσης μέλη μιας όλο και πιο επίλεκτης κάστας, αφού τα φτερά –ανέκαθεν περιορισμένα– αρχίζουν να σπανίζουν όλο και περισσότερο καθώς χάνονται οι άνθρωποι που τα φοράνε. Η Μάρις από το Αμπερλι, κόρη ψαρά, υιοθετήθηκε από ανεμοπόρο και το μόνο που θέλει στη ζωή της είναι να πετάει στους αιθέρες. Όμως, η παράδοση επιβάλλει τα φτερά να περάσουν στον θετό αδελφό της, τον Κολ, νόμιμο γιο του ανεμοπόρου. Το μόνο που θέλει από την πλευρά του ο Κολ είναι να γίνει βάρδος και να ταξιδέψει στον κόσμο από τη θάλασσα. Γι’ αυτό τον λόγο, η Μάρις επαναστατεί και ρίχνεται σε έναν δύσκολο αγώνα ενάντια στον ελιτισμό, την αλαζονεία και τις άτεγκτες παραδόσεις της κοινωνίας των ανεμοπόρων.