Η Ευδοξία, ο Μίμης και τα κοράκια

Άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και βγήκε εκείνη. Γύρισε προς τον οδηγό και του ένευσε να μην κινηθεί από τη θέση του. Κινήθηκε η ίδια στη δέσμη των φωτεινών δέκα μέτρων, αφαιρώντας στη διαδρομή τα ρούχα της. Στο όριο ανάμεσα στο λιγοστό φως και στο έρεβος η Βασιλεία δεν φορούσε τίποτε και μπήκε στην περιοχή του ερέβους. Ο Γραβάνης είχε βγάλει το μπουφάν του και περίμενε να την τυλίξει, όταν εκείνη θα γύριζε, στο αναμμένο κλιματιστικό του αυτοκινήτου. Πέρασαν μερικά λεπτά και η Βασιλεία δεν γύρισε. [...] Στη στροφή και στην άκρη από τη δέσμη των φωτεινών δέκα μέτρων, είδε ένα χέρι απλωμένο σε στάση οτοστόπ. Ξεδιάκρινε μετά ένα ολόγυμνο σώμα, σαν άγαλμα, οξειδωμένο από τον χρόνο, που το χτυπά η καταιγίδα κι εκείνο δεν νοιάζεται για τίποτε, ψυχρό σαν μάρμαρο. Στο νέο του μυθιστόρημα, ο Γιάννης Σολδάτος συνθέτει ένα κοινωνικό θρίλερ με ιστορικό φόντο, άκρως επηρεασμένο από την ανεξήγητη ανθρώπινη απολυτότητα. Τα χαμένα δάκρυα μιας ολόκληρης εποχής αναμοχλεύονται με τα ανομολόγητα πάθη και τα ξεχασμένα θέλω των ηρώων της.