Ανάδοχοι καιροί

ΔΕΙΝΟΙ ΚΟΛΥΜΒΗΤΕΣ Και μη μου πεις ξανά κολύμπι πως δεν ξέρεις στη θάλασσα των ξεβρασμένων αναμνήσεων πως θα πνιγείς χωρίς μια νοσταλγία παροντική να επιπλέει για να γραπωθείς κίνητρο να σου δώσει για τη σωτηρία. Γεννήθηκες να κολυμπάς· Εννιά μήνες μες στον αμνιακό σάκο της μάνας άλλο δεν έκανες από το να επιπλέεις σε μιαν ατμόσφαιρα περιρρέουσα με τα αινίγματα όλα άλυτα εξ’ αρχής όμως εσύ ξέγνοιαστα κολυμπούσες Ροβινσώνας Κρούσος πριν βρεθείς στη γη των λωτοφάγων όπου λησμόνησες την υδρόβια φύση σου. Κι ύστερα ήρθανε τα καλοκαίρια απόπειρες εξοικείωσης με το λησμονημένο παρελθόν ενώ το βλέμμα των γονιών χεράκωνε κουπί να σε διδάξει πριν απ’ το θήλαστρο γιατί μονάχα το κουπί θα μείνει Αυτό ο τρόπος, το μέσο κι ο σκοπός αυτό κι η σωτηρία όταν οι άγκυρες σε καθηλώνουν στο βυθό και διαβρώνει τις αισθήσεις το αλάτι ενώ η ματιά ποθεί ουρανό για ν’ αγναντεύει ποθεί ορίζοντες στυμμένα πορτοκάλια κι ανασαιμιές παλικαρίσιες από ψηλά με θέα. Κι έπειτα πάλι σκέψου σε πόσα ναυάγια επιβίωσες Τιτανικούς και Λουζιτάνιες σιδερικά φαντάσματα που αξίωναν πληρωμή απ’ του παρόντος το υστέρημα ανόητα πιστεύοντας πως αν βερνικωθούν θα φαίνονται ως καινούρια κι ας είχε φτάσει η σκουριά ως το μεδούλι κι ας έφτασαν στον πάτο προ πολλού τα ιδανικά μας. Εσύ κολύμπησες με λέπι και κουπί και προπορεύτηκες Στη θάλασσα της μνήμης να μην δειλιάζεις ούτε στιγμή Και μη μου πεις ξανά κολύμπι πως δεν ξέρεις.