Χαμένες γενιές, χαμένες αγάπες

"... Στις 11 του Νοέμβρη, μέρα Σάββατο, απ τα χαράματα ξεκίνησε πάλι, για δεύτερη φορά μέσα σε οκτώ χρόνια, το ανθρώπινο κοπάδι από γέρους και γριές, άνδρες και γυναίκες, αγόρια και κορίτσια να φύγει από τον τόπο του. Τώρα ξέρανε ότι ο ξεριζωμός ήταν οριστικός. Ο Παπαγιάννης χτύπησε πρωί-πρωί την καμπάνα πένθιμα, έπειτα την ξεκρέμασε από το καμπαναριό και την έθαψε. Πριν να φύγουν οι Γαλατιανοί κι εγκαταλείψουν για πάντα τα σπίτια τους, άνοιξαν τις κάνουλες από τις βαρέλες κι άφησαν τα κρασιά και τα ούζα να τρέξουν. Ένα κόκκινο ποτάμι άρχισε να κυλάει στους δρόμους, κόκκινο σαν το αίμα, όπως γινόταν στις διονυσιακές γιορτές, μόνο που τώρα το κρασί το έριχναν προσφορά στο σάβανο που σκέπαζε το Γαλατά. Το ίδιο κάνανε και με τις αποθήκες. Τις άδειασαν και σκόρπισαν τα γεννήματα με τα δημητριακά στις αυλές και τους δρόμους. Άφησαν τα ζώα τους ελεύθερα. Όταν το ανθρώπινο ποτάμι έφτασε στον Καράκ βα, μαζί του κατέβηκαν και εκατοντάδες ζώα, που τριγύριζαν στην παραλία. Άλογα χλιμίντριζαν, βόδια και γελάδες μουγκάνιζαν, γαϊδούρια γκάριζαν, σκυλιά γάβγιζαν, όλα έψαχναν τα αφεντικά τους, θαρρείς για να τα ξεπροβοδίσουν..."