Σε τεντωμένο σκοινί

Ο εκ πατρός παππούς μου γεννήθηκε το 1875, ο πατέρας μου το 1913 κι εγώ το 1960. Αν μπορούσαμε να πιαστούμε χέρι χέρι σχηματίζοντας αλυσίδα, οι τρεις μόνοι μας θα καλύπταμε σχεδόν ενάμιση αιώνα της νεοελληνικής ιστορίας. Τι θα κουβεντιάζαμε μεταξύ μας; Κάτω από ποιες εθνικές περιστάσεις έζησε ο καθένας μας τη ζωή του; Τι είδους εμπειρίες θα είχε η κάθε γενιά να προσφέρει και ποια πολύτιμη γνώση θα διαπιστώναμε ότι έχει λησμονηθεί με τα χρόνια; Και τι χρήσιμο, άραγε, θα αποκόμιζα από την κουβέντα με τους προγόνους μου εγώ, ο προτελευταίος κρίκος της αλυσίδας, για να το μεταβιβάσω στα δικά μου παιδιά;

Όπως υποδεικνύει η ίδια η ιστορία, στο παρελθόν κάθε έξοδος από κρίση πραγματοποιήθηκε με την πολιτική διαμεσολάβηση ικανών πολιτικών ηγετών, οι οποίοι, συχνά με ξένη συνδρομή, κατόρθωσαν να δημιουργήσουν νέα, κατάλληλα θεσμικά περιβάλλοντα για την αυτόνομη ανάπτυξη των ενδιάμεσων κυρίως κοινωνικών τάξεων.
Πού βρισκόμαστε, λοιπόν, σήμερα;
Κατά πόσον υπάρχουν οι προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες για την έξοδο του τόπου από την ήδη μακρόχρονη κρίση;