Χρόνια καταφρόνιας

Οι δύο φωτεινές κλωστές που έμπαιναν απ την πόρτα και σχημάτιζαν ορθή γωνία, σβήστηκαν. Η δύναμή του, που που τώρα κατάντησε παρασιτική, τον ροκάνιζε επίμονα. Ήταν ένα ζώο δραστήριο, και το σκοτάδι τον αποτοξίνωνε απ τη θέληση. Έπρεπε να περιμένει. Τίποτ άλλο. Να βαστάξει. Να ζήσει σαν το λυχνάρι, σαν τους παράλυτους, σαν τους ετοιμοθάνατους, με την ίδια επίμονη και ναρκωμένη θέληση, σαν ένα πρόσωπο μέσ στο βάθος του σκοταδιού. Αλλιώς η τρέλα.