Κόνδωρ

"Ο Στέφανο δεν είχε ψάξει ποτέ να ξαναβρεί τον βασανιστή του στις διάφορες οργανώσεις των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων όταν επέστρεψε από την εξορία, ο Ελ Νέγκρο δεν ήταν παρά ένα φασιστόμουτρο μεταξύ τόσων άλλων. Όμως έκανε λάθος. Το παρελθόν και το παρόν ήταν συνδεδεμένα, σαν την αόρατη κλωστή που τον συνέδεε επί σαράντα χρόνια με τη Μανουέλα. Όλα έβρισκαν τώρα τη θέση τους μέσα στο θέατρο των σκιών που συγκροτούσε όλη του τη ζωή. Ένα τελευταίο ξεκαθάρισμα λογαριασμών με την Ιστορία".

O "Κόνδωρ" είναι ιστορία μιας αναζήτησης με ιλιγγιώδη ταχύτητα στις αχανείς εκτάσεις της Χιλής. Μιας αναζήτησης που αρχίζει στις φτωχογειτονιές του Σαντιάγο, που μαστίζονται από την ανέχεια και τα ναρκωτικά, και καταλήγει στην έρημο Ατακάμα, με τον ανεξάντλητο ορυκτό πλούτο, πεδίο παράνομης εκμετάλλευσης των προστατευόμενων παρθένων περιοχών της. Ο "Κόνδωρ" είναι μια βουτιά στην ιστορία της Χιλής. Από την καταπιεστική δικτατορία της δεκαετίας του 1970 ώς την επιστροφή σε μια δημοκρατία που ανδροκρατείται από τους πολιτικούς και οικονομικούς επιγόνους του Πινοτσέ. Οι δαίμονες της Χιλής δεν φαίνονται πρόθυμοι να αποχωρήσουν από τη σκηνή. Ο "Κόνδωρ" είναι πρωτίστως μια ιστορία αγάπης μεταξύ της Γκαμπριέλα, μιας νεαρής Μαπούτσε κινηματογραφίστριας, που τη διακατέχει το πνεύμα του λαού της, και του Εστέμπαν, δικηγόρου ειδικευμένου στις "χαμένες υποθέσεις", που κουβαλάει ως σταυρό το γεγονός ότι είναι γιος μιας μεγαλοαστικής οικογένειας με σκοτεινό παρελθόν και πλούτο.

CARYL FÉREY: «Σε αυτό το“χιλιανό” μυθιστόρημα, που συγγενεύει με το Μαπούτσε λόγω της ιστορικής και γεωγραφικής τους εγγύτητας, ένα ζευγάρι ερωτευμένων ξεχύνεται προς και ενάντια σε όλα. Σε μια κοινωνιολογική επίσκεψη της χώρας, από τις απόκληρες συνοικίες του Σαντιάγο έως τις ζώνες της τοπικής ολιγαρχίας, αντιμετωπίζω θέματα για τα οποία ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα: τον φασισμό της καθημερινής ζωής, τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό, τις συνθήκες επιβίωσης των αυτόχθονων λαών και την αμφίβολη τύχη ενός πλανήτη στα χέρια πελατειακών κυβερνήσεων. Ο Κόνδωρ είναι επίσης πολύ διαφορετικόςαπό τα άλλα “ξένα” βιβλία μου: εδώ η βία είναι λιγότερο ωμή (στη Χιλή η ανασφάλεια έχει κοινωνική διάσταση), το χάος είναι περισσότερο ψυχολογικό, υπάρχει μια σχεδόν μεταφυσική ένωση ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, τον Εστέμπαν και την Γκαμπριέλα. Όμως υπάρχει κυρίως ένα μυθιστόρημα μέσα στο μυθιστόρημα, ακρογωνιαίος λίθος του βιβλίου, που εξερευνά διαφορετικές περιοχές του πολάρ μυθιστορήματος. Το βάθος των χαρακτήρων δημιουργεί συμπάθεια. Ανάμεσα στον Στέφανο, τον παλαιό αριστεριστή που επέστρεψε από την εξορία για να ξαναλειτουργήσει τον συνοικιακό κινηματογράφο, τη νεαρή κινηματογραφίστρια Γκαμπριέλα, με το πεπρωμένο να γίνει machi (σαμάνα Μαπούτσε), και τον Εστέμπαν, γόνο πλουσίων που έγινε δικηγόρος των “χαμένων υποθέσεων” με ειδίκευση στην ολομέτωπη επίθεση, η καρδιά μου εξισορροπεί με μια άγρια χαρά την απελπισία, που εδώ είναι θεσμική».