Εις τους αιώνας των αιώνων

Γιατί ακριβώς αυτό είναι ο έρωτας: η παράδοση εκείνη στην οποία ο καθένας δε χρειάζεται να συναντήσει τίποτα άλλο πέρα από τα τρίσβαθα της ψυχής του, αυτήν την εικόνα δίχως σκιές και αντανακλάσεις μέσα από την οποία προσφέρεται, ανά στιγμές, η ψευδαίσθηση της ολοκλήρωσής του είναι σε όποιον ανακαλύψει τα καλύτερα στοιχεία του εαυτού του μέσα σε κάποιον άλλο. Οπότε, θαρρείς και τη στιγμή αυτή έχει σταματήσει ολόκληρος ο κόσμος, έστω και αν ο χρόνος δε σταματά και αν ο καθένας, σ αυτά τα έγκατα της ύπαρξής του, δεν έχει πάψει, παρόλα αυτά, να σκέφεται, να έχει πλήρη επίγνωση ότι το ρολόι της ζωής δεν ακινητοποιείται μόνο και μόνο επειδή αντάμωσαν δυο κορμιά ή επειδή τα μάτια του ενός άγγιξαν την άβυσσο της μοναξιάς που ξανοίγεται μέσα στα μάτια του άλλου. Τι κοινό έχουν η κατηχητήρια του συγγραφέα κατά τη δικτατορία του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία, η Μόνικα Λιουίνσκι, η Μήτηρ Θηρεσία, μοναχή η οποία, κατά τη δικογραφία της Ιεράς Εξέτασης, το 17ο αιώνα πλάγιαζε γυμνή με τον ανιψιό της για να χαλυβδώσει την αντίστασή του στους πειρασμούς της σάρκας και η Βρισηίδα, μια θεοσεβούμενη κοπέλα που την απολάνησε ένας ψευτοκαλόγερος; Κατάφεραν να θυμηθούν πως το ανθρώπινο ον δεν ανάγεται απόλυτα στην ψυχή. Πέντε παράλληλες ιστορίες για τη διαχρονικότητα του γυναικείου πόθου, με την πένα ενός από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Πορτογάλους ποιητές.