Τα φτερωτά χαλινάρια του έρωτα

ΟΔΥΣΣΕΑΣ Στων σπηλιών σου τους κόλπους, θεά, υδρατµοί αναδύονται, µυρωδιά νυχτολούλουδου και αναθυµιάσεις θείου. Κι εγώ, αµφίβιο που κολυµπά στις βάθρες των χυµών σου. Στα απαλά σου στήθη, θηλαστικό που γεύεται το πρώτο γάλα της ζωής. Και στων χειλιών σου τη φωτιά, αγριεµένο σύννεφο, τη διψασµένη γη σου ραντίζω. ΚΑΛΥΨΩ Κάνε µε εταίρα σε έναν ξενώνα στους Δελφούς, θυµωµένη µαινάδα στην Αρκαδία, και γίνε κάπρος άγριος που µε θηλάζει µε µανία. Γίνε θυσία στου οµφαλού µου το βωµό προτού δεχτώ τον καρπό της συνουσίας. Κοίταξέ µε. Το βλέµµα µου πάνω σου απλώνεται σαν τον ιστό της αράχνης. Σε παγιδεύει ανεπαίσθητα, μες τη γλυκιά του μέθη, µα σε κρατά στη ζωή. Είναι το αιχµηρό και αιθέριο βέλος του έρωτα. Οσο πιο βαθιά σε τέµνει, τόσο περισσότερο µεθάς. Τόσο περισσότερο πεθαίνεις. Άσε την κόρη του µατιού σου να ταυτιστεί µε την κόρη µου. Την Κόρη του Άδη. Εκείνη που ταξίδεψε βαθιά µες στο σκοτάδι για να επιστρέψει στη Γη και να φέρει την άνοιξη. Μείνε εκεί, στην κόρη µου, διαπέρασέ την. Ώσπου να βγεις στην άλλη πλευρά, εκεί όπου αίρεται ο νόµος της βαρύτητας. Και αναστέναξέ µε, αργά, να ακούω τη θέρµη της ανάσας σου καθώς σαν τόξο θα τεντώνεις το κορµί µου. Μπες µέσα µου, θνητέ, βαθιά, ώσπου να αγγίξω τα εσώτερά σου. Και άκουσέ µε να βελάζω σαν κριάρι λευκό στους γκρεµούς του τρελού έρωτά σου.