Ο χάρτινος κύκλος

Όταν ακουμπάμε το σώμα ενός ανθρώπου κάτω από το δέρμα ακουμπάμε την ψυχή του. Την ακουμπάμε με το δικό μας δέρμα μα και με τη δική μας ψυχή, που ζει κάτω από το δέρμα μας. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να τους αγγίζεις δίχως λόγο. Είναι το σώμα τους και η ψυχή τους. Όμως αυτοί εδώ οι άνθρωποι είναι αβοήθητοι, δεν έχουν τη δύναμη να ορίσουν ποιος τους ακουμπά. Αυτοί εδώ οι άνθρωποι είναι στα χέρια μας. Και τα χέρια μας θα πρέπει να μάθουν να αγγίζουν με σεβασμό. Τα χέρια μας δεν εισβάλλουν. Δεν είναι εργαλείο. Είναι φτερό... Ναι; Φτερό, καταλαβαίνεις; Μια νέα γυναίκα, που ξεκινάει σιγά σιγά τη σταδιοδρομία της στο προσωπικό οίκων ευγηρίας, ψυχιατρικών κλινικών, μονάδων απεξάρτησης ή ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, αφηγείται τις εμπειρίες της. Οι δεκατρείς ιστορίες αυτού του βιβλίου φέρουν ως τίτλο τα ονόματα (ή, μάλλον, τα ψευδώνυμα) των ανθρώπων που τη σημάδεψαν στην πορεία της. Καθένας τους κι ένα ξεχωριστό μάθημα. Γι’ αυτό και τίποτε απ’ όσα λαμβάνουν χώρα σ’ αυτές τις ιστορίες δεν εκφράζεται διά του δικού τους στόματος, αλλά διά στόματος ενός ανθρώπου που ανήκε στον "έξω κόσμο", εκεί όπου το γήρας, η ασθένεια ή η αναπηρία είναι πάντα ταμπού. Αρκεί όμως ένα μικρό άνοιγμα προς τον "κόσμο εκεί μέσα" για να διαπιστώσει κανείς ότι, τελικά, το μόνο αφύσικο σ’ αυτήν τη ζωή είναι το να περιφρονείς, ενώ το μόνο ακατόρθωτο το να μην μπεις -έστω και μία φορά- στον πειρασμό να προσπαθήσεις.