Ακόμα ζουν...

Τα χέρια του Λάμπη μένουν ελεύθερα, και ο ιδρώτας που είχε στριμωχτεί στις χειροπέδες τρίβεται από τις παλάμες του, μα δεν σταματά να αναβλύζει. Πιάνει το πρόσωπό του. Λίγα βήματα πριν, ήταν έτοιμος να αποδεχτεί όλα τα αμαρτήματα του κόσμου καταδικάζοντας τον εαυτό του. Μια ανάσα πριν -γιατί αποκλείεται να έκανε περισσότερες από μία-, πέρασε μπροστά απ΄ τα μάτια του η επερχόμενη κόλαση, αλλά κι ο χαμένος παράδεισος, όπου ποτέ δεν πάτησε το ξερό του. Μόλις λίγο πριν, ήταν έτοιμος να συγχωρέσει όλη την πλάση· το μόνο που ήθελε ήταν να μην υποστεί τις συνέπειες, να μην αποκαλυφθούν τα ρεζιλίκια του. Τι να πρωτοπείς, και τι να ομολογήσεις; Ιστορίες με πολλούς ήρωες, ενοίκους ενός άλλου κόσμου, στον οποίο θα θέλαμε, ίσως, να ανήκουμε. Ή, μήπως, όχι;