Ποιήματα

Όταν ο Ντέρεκ Oυόλκοτ πήρε το Bραβείο Νόμπελ το 1992, η Σουηδική Ακαδημία χαρακτήρισε το έργο του "ποιητικό, πολύ φωτεινό, που βασίζεται σ ένα ιστορικό όραμα, αποτέλεσμα ενός πολύ-πολιτισμικού κατορθώματος". Η γλώσσα του είναι τοπική, αλλά η οπτική του είναι παγκόσμια κι αυτό το ποιητικό εύρος του επιτρέπει να συνδυάζει και συγχρόνως να συμπτύσσει την αγάπη του για την Καραϊβική με φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους γεγονότα, όπως η φρίκη του Ολοκαυτώματος ή η γοητεία που ασκούσε επάνω του ο "ασημένιος αιώνας" της ρωσικής ποίησης ή η Ελλάδα του Ομήρου. Ο Oυόλκοτ δεν το φοβήθηκε ποτέ αυτό το ύψος. Δεν δείλιασε ποτέ μπροστά στις ξεκάθαρες έννοιες και τόλμησε ν αγγίξει μεγάλα θέματα στην ποίησή του. [Δείγμα γραφής:] ΟΝΟΜΑΤΑ Η φυλή μου άρχισε όπως άρχισ η θάλασσα, χωρίς ονόματα και χωρίς ορίζοντα, με χαλίκια κάτω απ τη γλώσσα μου, καρφώνοντας αλλιώς με τα μάτια τ αστέρια. Αλλά τώρα η φυλή μου είν εδώ, στο λυπημένο λάδι των λεβάντινων ματιών, στις σημαίες των ινδιάνικων αγρών. Αρχισα χωρίς μνήμη, άρχισα χωρίς μέλλον, αλλ αναζητούσα τη στιγμή όταν ο νους διχάστηκε απ έναν ορίζοντα. Δεν βρήκα ποτέ κείνη τη στιγμή όταν ο νους διχάστηκε απ έναν ορίζοντα· για τον χρυσόχοο απ το Μπενάρες, τον λιθοτόμο απ την Καντόνα, όπως η πετονιά βουλιάζει, ο ορίζοντας βουλιάζει μες στη μνήμη. Μήπως λειώσαμε μες στον καθρέφτη αφήνοντας πίσω τις ψυχές μας; Τον χρυσοχόο απ το Μπενάρες, τον λιθοτόμο απ την Καντόνα, τον χαλκεργάτη απ το Μπενίν. Ένας θαλασσαετός στριγγλίζει από το βράχο κι η φυλή μου άρχισε σαν τον ψαραετό μ εκείνη την κραυγή, εκείνο το τρομερό δισύλλαβο, εκείνο το Εγώ! Πίσω μας ο ουρανός όλος διπλώθηκε στα δυο, όπως η ιστορία διπλώνεται πάνω απ την πετονιά, και ο αφρός όλα μάς τ άρπαξε με τίποτα στα χέρια μείναμε, μόνο μ αυτό το κομμάτι ξύλο για να χαράξουμε τα ονόματά μας πάνω στην άμμο, που η θάλασσα έσβησε ξανά, πάνω στην αδιαφορία μας.