Το κρασί των δειλών

- Τι ’ναι, Νίκο;
- Ξέρεις τι τρέχει; μου λέει κολλώντας τα χείλη του στ’ αυτί μου.
- Δεν ξέρω..., του απαντώ. [...]
- Σκοτώσανε έναν υπουργό!
- Πώς;; Ο φίλος έψαξε με τα μάτια να δει αν τον άκουσαν.
- Πότε;
- Προχτές τη νύχτα. Της Δικαιοσύνης. Μου το σφύριξε ο γιος της σπιτονοικοκυράς μας, ο Στέφανος ο Παπαγιωργάκης, καθώς γέμιζε το λαγήνι του στη βρύση. Ανεβήκαμε τη σκάλα αμίλητοι. Κοντά στην πόρτα έσκυψα στ’ αυτί του.
- Δεν είν’ ανάγκη να πεις τίποτα πουθενά, του λέω. Εγώ περιμένω κι άλλα. Ικαρία, Ασφάλεια, Βούρλα, Μακρόνησος...

Η εμπειρία ζωής του Μενέλαου Λουντέμη στους χώρους εκτοπισμού και "αναμόρφωσης" αντιφρονούντων στο μετεμφυλιακό καθεστώς. Στα ασφυκτικά όρια της εξορίας και της φυλακής, ο συγγραφέας συνθέτει ένα μωσαϊκό χαρακτήρων -ο αγωνιστής, ο χωροφύλακας, ο χαφιές, ο περιθωριακός, ο προοδευτικός ιερέας- που συνυπάρχουν σε έναν χώρο-μικρογραφία της κοινωνίας των πρώτων χρόνων μετά τον Εμφύλιο, αλληλεπιδρούν και συνιστούν "καθρέφτη" μιας δύσκολης περιόδου της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.