Επτά χρόνια στο αμόνι

Για μια στιγμή σκέφτηκα να τα παρατήσω όλα και να εξαφανιστώ. Δεν άντεχα άλλο τα νεκρά βλέμματα, τις ψυχρές αγκαλιές, τα σκυμμένα κεφάλια. Άρχισα να ψάχνω για νέα ζωή. Μα τρίμματα αναμνήσεων μου φράζαν τον δρόμο. Είπα στην οικογένειά μου πώς ένιωθα. Κοντινά συναισθήματα, κοντινές σκέψεις, κοντινά πεταρίσματα μπερδεμένων ψυχών. Να φύγω, σκέφτηκα ξανά. Μα οι χαραμάδες άρπαξαν τις σκέψεις μου γρήγορα και τα θέλω μου τρέξανε να με πιάσουν. Σαν άοπλος στρατιώτης στα χέρια τους έπεσα. Να μείνω, έπρεπε, για ν αποκρούσω τις παγίδες τους και ν αποδείξω πως υπήρχε εναλλακτική. Δεν νίκησαν, τώρα το βλέπω ξεκάθαρα. Τώρα που από τα μάτια μου στερεότυπα κι αυταπάτες έφυγαν. Τώρα που ο ήλιος μεσουρανεί ξανά και τα πουλιά κελαηδούν. Τώρα που στόχο μας κάναμε τα λουλούδια ν ανθίσουν και πάλι. Ο Παναγιώτης Κολέλης [...] επιμένει να δημιουργεί μετά-μυθοπλασίες που ακροβατούν μεταξύ της καταγγελίας και της προσωπικής κραυγής. Η λογοτεχνία άλλωστε ποτέ δεν αποτελούσε αποκλειστικό πεδίο έκφρασης εκείνων που ενδιαφέρονται κυρίως για την αισθητική ή τη γλώσσα. Είναι μία τέχνη που προσφέρεται για παρέμβαση, χώρος δράσης τολμηρών αμφισβητιών που πιστεύουν πως κάθε λέξη που γράφεται οφείλει να εκκινεί, μυστικά έστω, υποσυνείδητα, όπως θέλετε πείτε το, από την επιθυμία πως αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να γίνει λίγο καλύτερος. ναι, ξέρω, μεγάλες κουβέντες... τι χάνουμε όμως να συνεχίσουμε να προσπαθούμε; (Κωνσταντίνος Τζαμιώτης, από το Επίμετρο)