Το δεντράκι που δεν ήθελε να στολιστεί

Λοιπόν, μάθε κάτι για μένα που είμαι μόνο ένα δέντρο: δεν χρειάζεται και πολλή λεβεντιά για να κόψεις απ τη ρίζα κάτι δεμένο με τη γη, που δεν μπορεί να τρέξει για να ξεφύγει. Εσύ έχεις πόδια. Μπορεί να σου φαίνονται δυνατά και γρήγορα και ικανά να σε ταξιδέψουν στην άκρη του κόσμου, ή να νομίζεις πως είναι λιανά σαν τσάκνα και πως θα λυγίσον στην πρώτη δυσκολία. Μα έχεις πόδια και είναι δικά σου. Εγώ; Πού μπορώ να πάω εγώ; Τι μπορώ να κάνω; Εγώ έχω ρίζες. Αυτές είναι που με τρέφουν, βέβαια, αλλά αυτές οι ίδιες είναι που με κολλάνε εδώ ακίνητο, έτοιμο να με κάνει όποιος θέλει μια χαψιά. Στέκομαι εδώ και περιμένω ανήμπορο την απόφασή σου. Και η απόφαση αυτή θα γίνει η μοίρα μου. Έγινε σιωπή. Μα ήταν μια σιωπή που έλεγε πολλά, πάρα πολλά. - Ένα μόνο θα σε ρωτήσω: γιατί με έσωσες όταν ήμουν ένα μικρό βλασταράκι που οι άλλοι με έλεγαν παράσιτο; Γιατί δεν έδωσες μια με το παιδικό σου χεράκι να με ξεριζώσεις τότε και να με πετάξεις μαζί με τ άλλα σκουπίδια; Γιατί να μου δώσεις μια ζωή, αν η ζωή αυτή δεν είναι δική μου;