Αγαπημένε μου Ζαρατούστρα

Ο Φρειδερίκος Νίτσε, ο "γιγάντιος μεθυστής" -όπως τον αποκάλεσε ο Παλαμάς- ο πολέμιος όλων των αξιών πάνω στις οποίες είχε ως τότε θεμελιωθεί ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και ο προφήτης του υπερανθρώπου, θα προβληθεί στα τέλη του 19ου αιώνα ως αντίδοτο στο τραυματικό σύνδρομο του 1897. Η ιδεολογική ρευστότητα της εποχής, η οποία σηματοδοτείται αφενός από την αίσθηση κοινωνικής αποσύνθεσης και αφετέρου από την προσδοκία της εθνικής αναγέννησης, θα αποτελέσει γόνιμο έδαφος για τις αριστοκρατικές ιδέες τού γερμανού φιλοσόφου, οι οποίες μεταφυτεύονται στον ελληνικό χώρο διαμέσου της Γαλλίας. Τα πυκνά ίχνη του Νίτσε αποτελούν, από το 1899 και εξής, οδοδείκτες στο έργο του Παλαμά. Η προσέγγιση του ποιητικού του έργου με γνώμονα και τη φιλοσοφία του Νίτσε είναι δυνατόν να απαντήσει σε απορίες, να φωτίσει σκοτεινές περιοχές και να αναδείξει παντελώς άγνωστες (και απρόβλεπτες) όψεις του.