Να ντύσουμε τους γυμνούς

Τα πρόσωπα του θεατρικού Πιραντέλο πρέπει να οµολογήσουµε ότι διψούν για γνώση, και µάλιστα όχι µόνο για τη γνώση της ζωής ή των συνηθειών ή των πράξεων του άλλου, αλλά και των κρυφών προθέσεων, των κινήτρων µιας πράξης του, των µύχιων στοχασµών του. Η τάση του ανθρώπου να γνωρίσει τον άλλο µπορεί να έχει ποικίλες αιτίες. Μερικές φορές, πρόκειται για την απλή περιέργεια του µέσου ανθρώπου που διψά να ακούσει για περιπέτειες που ο ίδιος δεν έχει ζήσει και για σκάνδαλα που τον "εισάγουν" σε σκοτεινές πλευρές της ζωής των άλλων. [...]
Άλλοτε πάλι πρόκειται για µια αβασάνιστη επικριτική διάθεση απέναντι στα ανθρώπινα λάθη, όταν µάλιστα οι "αµαρτωλοί" είναι άγνωστα πρόσωπα. [...]
Τέλος, υπάρχει η περιέργεια των άµεσα ενδιαφεροµένων για την αλήθεια, µια περιέργεια που ταυτίζεται µε την αγωνία να ανοίξουν τα κρυµµένα χαρτιά της ψυχής ή του παρελθόντος του άλλου, καθώς αυτά είναι καθοριστικά για τη διαπροσωπική σχέση τους µαζί του. [...]