Γιαγιά Φιλιώ η Μικρασιάτισσα

Την ώρα που ανέβαινα τη σκάλα για να επιβιβαστώ στο πλοίο, ρίχνω μια ματιά πίσω μου, στα Βουρλά, την πατρίδα μου. Την εικόνα αυτή, την τελευταία εικόνα της αγαπημένης μου πατρίδας, την κουβαλάω μέσα μου μέχρι σήμερα και θα την κουβαλάω μέχρι να πεθάνω. Καπνοί, φωνές, ρημαγμένο τοπίο, σκηνές Κόλασης καίνε τα μάτια μου, και τ αφτιά μου ακόμα βουίζουν απ τις σπαρακτικές κραυγές που γεμίζουν το δειλινό. Οι ακτίνες του ήλιου που δύει πέφτουν πάνω σ αυτόν τον κρανίου τόπο, που μέχρι τότε ήταν η αγαπημένη και όμορφη γη μου. Τόση αγάπη, τόσα γέλια, τόση ευτυχία που έζησα μέχρι τότε στα αγαπημένα μου Βουρλά, χάθηκαν για πάντα. Δεν θα ξαναδώ τον τόπο μου, αλλά δεν θα τον ξεχάσω ποτέ!