Αρσέν Λουπέν: Το μυστήριο της χρυσής σκόνης

Οι δύο αδελφές είχανε χάσει και αυτές τη μιλιά τους. Όμως δεν ήταν η θέα του χρυσού αυτό που τις αναστάτωνε. Δεν ήταν ούτε το έντονο αίσθημα που τις κυρίευσε, ότι είχαν βρεθεί στην καρδιά μιας απροσδόκητης περιπέτειας, παλαιάς όσο ο άνθρωπος, της οποίας όλα τα επεισόδια, αυτά του παρελθόντος και αυτά του παρόντος χρόνου, ξετυλίγονταν μπροστά στα έκθαμβα μάτια τους. Όχι, ήτανε κάτι άλλο. Και ενώ ο Ραούλ (ο Αρσέν Λουπέν) τις ρωτούσε χαμηλόφωνα για τις κρυφές τους σκέψεις, η μία απάντησε: "Σκεφτόμαστε εσάς Ραούλ... τι άνθρωπος είστε..." "Ναι", έκανε η άλλη, "όλα αυτά που κάνετε, με τόση άνεση, περιφρονώντας τις δυσκολίες... Δεν καταλαβαίνουμε... Είναι τόσο απλό, και τόσο εκπληκτικό..." Αυτός ψέλλισε. - Και κάθε μία πίστεψε ότι μόνο αυτή το είχε ακούσει και σε εκείνην μόνο είχε απευθυνθεί: "Όλα είναι εύκολα, όταν αγαπάμε, και θέλουμε να μας αγαπάνε".