Από το ορατό στο αόρατο

Όταν ο πόνος σαν καταρράκτης πλημμυρίζει την ψυχή κι η απόγνωση σαν βράχος γίνεται ένοικος κι αφέντης, τότε όλα καταρρέουν. Και τις νύχτες στα όπλα που διαθέτεις, λογική κι αισθήσεις, απάντηση ποτέ δε θα πάρεις στα χρόνια της καταχνιάς. Βραδιά απελπισίας, αφού τα νανουρίσεις να κοιμηθούν, άφησε λεύτερη την καρδιά να αγναντεύει, να βυθίζεται στα σωθικά και να καταγράφει, δίχως ερμηνείες και συμπεράσματα, μονοπάτι αυτογνωσίας. Αναβλύζουν τότε σαν ένστιχτα, σαν διαίσθηση, αυθεντικά συναισθήματα και σκέψεις. Τότε βιώνεις το νόημα του Εγώ. Φτάνει να μην αγνοήσεις την αυθεντική και μονάκριβη στιγμή που ζεις έξω από τα δεσμά του χρόνου, το Τώρα. ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΠΟΥ με σφυρί κι αμόνι λειαίνω τις αδικίες και τις υπερβολές, αλλά νιώθω να σκιαμαχώ, κι όσο πεισμώνω και δυναμώνω τη φωτιά, τόσο μεγαλώνω την αστάθεια· έγερνα τότε τη σιγουριά στο τραπέζι ως αιχμάλωτος σε ιστό αράχνης. Όμως τα αδιέξοδα αυτά με απωθούσαν· έκλεινα τότε πόρτες και παράθυρα κι εξουσιοδοτούσα στην καρδιά τις αισθήσεις να μην ερμηνεύουν και με παρασύρουν σε συνήθη αίτια και κίνητρα. Έτσι βάζω τον εγωισμό σε μια πολυθρόνα να λιάζεται κι αμέριμνος πια προσμένω.