Από τη "θεία κωμωδία" στο "όνομα του ρόδου"

Συνήθως, μια "Ιστορία της Λογοτεχνίας" ακολουθεί μια λογική. Ο συγγραφέας της, βρίσκεται μπροστά σε μια σειρά από διλήμματα: πρέπει να επιλέξει θέματα, συγγραφείς, κινήματα ή λογοτεχνικές περιόδους που πρέπει να παρουσιαστούν, αποδειχθούν, ή ακόμη και να επινοηθούν. Και όσο πιο πολύ πλησιάζει τη σύγχρονη εποχή, τόσο περισσότερο οι επιλογές γίνονται υποκειμενικές, και γι αυτό συζητήσιμες. Μυωπίες, απροσεξίες, εμπόδια και άγνοια, απειλούν πολλές φορές τη δουλειά του ιστορικού της λογοτεχνίας, αλλά πέρα από κάθε κενό, το σημαντικό είναι ότι τα βιβλία πρέπει να έχουν μια καρδιά κι έναν σκοπό, κι ο στόχος αυτού του σκιαγραφήματος είναι σαφής: διαβάζοντας την ιστορία της λογοτεχνίας σημαίνει να καταλαβαίνεις καλύτερα μια χώρα, το πραγματικό και το φανταστικό της, αυτό που είναι οι άνθρωποί της, ποιοι είναι οι εφιάλτες και ποια τα όνειρά τους. Ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί αν κάποιος αναγνώστης αισθανθεί την ανάγκη να διαβάσει κι άλλες ιστορίες άλλων συγγραφέων και να δείξει ευαισθησία προς τους δημιουργούς και τα έργα τους που περιέχονται σ αυτές.