Θραύση κρυστάλλων

Ο ελληνικός λαβύρινθος ενηλικίωσης του Άρη. Η χώρα του βρόμικου 89, η δολοφονία χαρακτήρα του πατέρα του, η οριστική απώλεια: Παραμονές Χριστουγέννων του 2001. Με αγκάλιασε και με έσφιξε στην αγκαλιά Του. Πήγα να φύγω. Ντρεπόμουν. Με έσφιξε πάλι. Μου είπε στο αύτι χαμηλόφωνα, να μην ακούει άλλος: Σ αγαπώ πολύ!. Κι εγώ ο δειλός φοβήθηκα να Του απαντήσω πως κι εγώ Τον αγαπώ. Ήταν μόνο δυο λέξεις. Κι έτσι προχωράμε με τις ρωγμές μας κι η θραύση κρυστάλλων εκτός από ασφαλιστήριος όρος στα συμβόλαια οχημάτων γίνεται και μια οδυνηρή διαπίστωση. Μία ψηφιακή επιστολή που φτάνει επιτέλους στον προορισμό της 25 χρόνια μετά: Λες όμως πως δε θέλεις να με χάσεις πάλι, λες πως δεν ξέρεις αν μπορείς να μ έχεις κιόλας. Κι εγώ σου λέω πως Σ αγαπώ, πως είμαι όλος εδώ για σένα, Μαρία. Για να μ έχεις όμως, εξαρτάται από σένα και μόνον. Στο χέρι σου είναι. Πάντα ήταν.