Άνθρωποι και ποντίκια

Οι τύποι σαν κι εμάς, που δουλεύουν στις φάρμες, είναι πολύ μόνοι. Δεν έχουν οικογένεια. Δεν έχουν σπίτι. Πηγαίνουν σε μια φάρμα, μαζεύουν λίγα λεφτά και αμέσως πάνε στην πόλη και τα τρώνε όλα… Και μετά πάνε σ’ άλλη φάρμα. Δεν έχουν μέλλον μπροστά τους». Ο Λένι ήταν κατευχαριστημένος. «Αυτό είναι… αυτό είναι. Πες μου τώρα για μας». Ο Τζορτζ συνέχισε: «Για μας δεν είναι έτσι. Εμείς έχουμε μέλλον. Έχουμε κάποιον να μιλήσουμε, κάποιον να ενδιαφερθεί για μας Δε χρειάζεται να καθόμαστε στα μπαρ και να ξοδεύουμε το παραδάκι μας, γιατί δεν έχουμε πού αλλού να πάμε. Αν οι άλλοι τύποι βρεθούν στη φυλακή και τα τινάξουν εκεί μέσα, δε θα ενδιαφερθεί κανένας. Για μας όμως δεν είναι το ίδιο». Ο Λένι τον έκοψε: «Για μας, όμως δεν είναι το ίδιο! Και γιατί; Γιατί… εγώ έχω εσένα που φροντίζεις για μένα, και εσύ έχεις εμένα που φροντίζω για σένα. Γι’ αυτό.