Προλετέρκα

Δεν έχανε την ισορροπία της. Ποτέ δεν την έχασε. Όπως κι ο πατέρας. Ήξεραν πάντα να διακρίνουν τα χιλιοστά που χωρίζουν την ισορροπία από την απελπισία. [...]
Η ίδια η στιγμή, το παρόν πάνω στο Προλετέρκα, είναι το μόνο πράγμα που μετράει. Το δικό της, το δικό μου παρελθόν δεν έχουν σημασία. Δύο γυναίκες και το πλήρωμα. Δεν είναι ώρα να διηγούμαστε την ιστορία της ζωής μας, δεν υπάρχει χρόνος. Η ζωή ξεκίνησε τη στιγμή που επιβιβαστήκαμε στο πλοίο. Η αρχή είναι το Προλετέρκα. [...]
Η είσοδος στον Βόσπορο. Είναι το τέλος του ταξιδιού. Τρεις νύχτες μένουν. Τρία βράδια στην τραπεζαρία. Δύο σταθμοί. Ισταμπούλ και Αθήνα. Το Προλετέρκα μού παρέχει λίγο ακόμα χρόνο για να γνωρίσω τον Γιοχάννες. Είναι η τελευταία ευκαιρία να μάθω κάτι για τον πατέρα μου. Να συνειδητοποιήσω ποιός είναι ο πατέρας μου. Και το αποφεύγω.