Το μπλε του Παρνασσού

Πάντοτε πίστευα στο αυθυπόστατο των φωτογραφιών και πως μια εικόνα, που αρώσαμε κάποια στιγμή με τα σώματα, γνωρίζει πάμπολλες αναστάσεις. Παντού γύρω και μέσα μας το φώς. Ας ακολουθήσουμε τον Μιχάλη Λεβέντη σ ένα ταξίδι για το πριν και το τώρα, για το ζωντανό και το απόν, για το θνητό και το αθάνατο. Ας ακολουθήσουμε την πορεία, που σηματοδοτεί ο εύζωνας του εξωφύλλου, όλη του τη ζωή στρατιώτης αμβροσίας ακτίστου. Και μετά θάνατον περισσότερο παρών από ποτέ. Το Μπλε του Παρνασσού καθρεφτίζει ουρανό και θάλασσα μαζί, σ ένα βιβλίο που ανασταίνει. --- Το Μπλε του Παρνασσού με συγκίνησε και με συνάρπασε από την πρώτη φορά που το διάβασα. Το Μπλε του Παρνασσού είναι μάτια, είναι βλέμμα, βλέμμα αγνότατο ενός Γέροντα, που έζησε και πέθανε πλήρης ημερών στη μονή Δαδίου. Του Αμβρόσιου Λάζαρη εκ Λευκάδος. Στην αρχή φαντάζεσαι ότι με τέτοιον τiτλο θα μιλά για τον ουρανό και το χρώμα του, που ατλαζένιος και υποσχόμενος σκεπάζει το υπέροχο καταπράσινο όρος, όμως δεν είναι τελικά ο ουράνιος θόλος, αλλά ο θόλος μιας αθώας ματιάς. Με μια τέτοια ματιά κι ο συγγραφέας θα κοιτάει τα όσα μας ανιστορεί στα μικρά του κείμενα στο βιβλίο. Τα ξεκινά πολύχρωμα, κάποτε λερωμένα, κάποτε ματωμένα, βασανισμένα σίγουρα, ανθρωπίνως βασανισμένα, και τα κάνει μπλε. Τα οδηγεί στο μπλε, που αγάπησε και πίστεψε».