Η γιαγιά Μέλη

Η θάλασσα της μνήμης πάντα καθρεφτιζόταν στο ανήσυχο και επιβλητικό βλέμμα της γιαγιάς Μέλης. Ταξίδια στο παρελθόν, στις παλιές πατρίδες: Αϊβαλί, Εσκί Σεχίρ, Αϊδίνι, Πόλη, Σμύρνη, Σαμψούντα, Τραπεζούντα (κι άλλα πολλά ονόματα στον κατάλογο), που η λήθη δεν διέγραψε. Ο πόλεμος έσβησε τα όνειρα, εκείνα που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Σταγόνες ονείρων, όμως, κουβαλήθηκαν και ξαναστήθηκαν, με αισθήσεις τυλιγμένες στο άρωμα που τα έλουσε. Η κρυφή, η πονεμένη δίψα της γιαγιάς, που θέλει να ξεδιψάσει η ίδια πρώτα από τις μνήμες που στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες, για όλα εκείνα που έζησε και τώρα θέλει να μοιραστεί. Να μην χαθεί η σκιά τ΄ ουρανού, που κάτω του βίωσε τη δική της παιδικότητα ως την ενηλικίωση, μέχρι να φτάσει πρόσφυγας μεταξύ των προσφύγων στη Νέα Φιλαδέλφεια, όνομα του παλιού τόπου και τώρα ξαναδοσμένο στον νέο, που τώρα φιλοξενεί το καινούργιο της σπιτικό. Η ιστορία ενός τόπου, και πώς αυτή μπορεί να αναπλαστεί στα μάτια ενός μικρού κοριτσιού, σαν παραμύθι ν ακουστεί, που την ανέμη του χρόνου γυρίζει και υφαίνει τον ιστό της...