Φιλοκαλία των ιερών νηπτικών

Ὅταν ὁ νοῦς ἀρχίζει νὰ κατανοεῖ τὰ νοητὰ ἀγαθὰ ποὺ κρύπτονται στὰ φαινόμενα, κοινωνεῖ κατόπιν τὴν ἁπλότητα καὶ τὴν ἀκαταληψία ποὺ Σὲ περιβάλλουν, Λυτρωτά… Δὲν θέλγεται τόσο ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ μπόρεσε νὰ μάθει γιὰ Σένα, ἀλλὰ φλογίζεται ἀπὸ ἐκεῖνο τοῦ διαφεύγει. Τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ γνώση Σου εἶναι ἀνέφικτη, τὸν ὁδηγεῖ σὲ ὑπερβολικὸ θαυμασμό. Μολονότι λοιπὸν εἶναι ἀδύνατο νὰ φθάσει ὁ νοῦς στὸ τέλος αὐτῶν τῶν θείων δωρεῶν, καθὼς εἶναι ἄπειρες, ὡστόσο μπορεῖ νὰ Σὲ πλησιάσει, ἐφ᾿ ὅσον προηγουμένως καθαρθεῖ, καὶ μὲ τὴν ἐνατένιση τοῦ κάλλους Σου νὰ ἀνέρχεται σὲ φωτεινότερες καὶ διαυγέστερες θεωρίες τῶν γύρω Σου νοητῶν, ὥστε νὰ τελειοποιεῖται πρεπόντως. Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν καὶ Σὺ πυρπολεῖς μὲ ἐρωτικὰ βέλη τὸν νοῦ, ποὺ σὲ προσμένει μὲ λαχτάρα, καὶ τὸν λαμπρύνεις ὅλο καὶ περισσότερο, εἰσάγοντάς τον σὲ ἄδυτα θεάματα καὶ μυστικὰ ὑπερουράνια ἀγαθά.