Ροκενρόλλα - Astrafiammante

ΥΓ. Σαράντα μέρες τώρα, ο Αντρέας Μαντάς κι εγώ, θελήσαμε να επιμείνουμε στην άμυνα μας. Πρακτικά. Καθημερινώς. Συναντιόμασταν στο μπαλκόνι του Νέου Άλαμουτ, πίναμε, συζητούσαμε, ανταλλάσσαμε δώρα, επιδιδόμασταν με ειλικρίνεια (σκληρή, πολλές φορές) στο ένδον σκάπτε και στο εδιζησάμην εμεωυτόν, ακούγαμε τρομερά τραγούδια, διαβάζαμε πολύτιμες σελίδες από πολύτιμα βιβλία, συγκατοικήσαμε με το ζόφο, βουρκώσαμε, γελάσαμε, κλάψαμε, γράψαμε. Υποτίθεται όιτι από αύριο περνάμε σε νέα κατάσταση. Σύμφωνοι: νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα. Αλλά αυτή η αλληλοπεριχώρηση θα συνεχιστεί, όχι πια ως “Ημερολόγιο Εγκλεισμού” αλλά ως “Δεύτερη Φάση”. Ευχαριστώ τα Αδέλφια που μας στήριξαν, όλα, ιδιαίτερα τους: Φαίη Τζανετουλάκου, Μαργαρίτα Κουβάτσου, Βασίλη Κοσμόπουλο, Εύα Στεφανή, Μενέλαο Καραμαγγιώλη, Έρα Μουλάκη, Στέλλα Χριστοδουλοπούλου, Αθηνά Ιωάννου, και, βέβαια, τον οικοδεσπότη μας, τον ποιητή φίλο Αντώνη Τσόκο. Δεν θα πεθάνουμε ποτέ πριν ζήσουμε για πάντα, fuckin’ yeah!