Τα δύο δώρα

Αν η ανθρώπινη ομορφιά είναι αξία φθαρτή, αν από τη γέννησή της υπόκειται στη διάβρωση του χρόνου, όσο διαρκεί, όσο θαμπώνει με τη λάμψη της τους καταδικασμένους να ζουν στη σκιά της, παραμένει ανεκτίμητη. Κι αν είναι «η αισθητή εικόνα του απείρου», όπως την αποκάλεσε ένας στοχαστής, είναι ταυτόχρονα ανελέητη, σκληρή: όποιος πόθησε αλλά στερήθηκε το δώρο της, θα ζει για πάντα με τη βεβαιότητα της έλλειψης· κι όποιος τολμήσει να την πλησιάσει, θα κινδυνέψει να κεραυνοβοληθεί, να γίνει στάχτη. Ο Αντρέας, ο νεαρός βιολόγος της ιστορίας, έχει στερηθεί την ομορφιά, κι ίσως γι’ αυτό την αποζητά με τόση επιμονή, με τόση απελπισία. Θα τη συναντήσει στο πρόσωπο της Μύρρας, σ’ ένα σκηνικό εξωτικής φαντασμαγορίας. θα νιώσει το συγκλονιστικό άγγιγμά της, θα πιστέψει για λίγο ότι του χαρίστηκε κι ύστερα θα τη χάσει οριστικά, για πάντα. Αλλά το δώρο της θα τον ακολουθεί, ισόβια ευεργεσία. Μια ιστορία για το πόσο μπορεί να καθορίσει η ζωή του σώματός μας τις επιλογές, τη δημιουργικότητα, τον ερωτισμό μας. Μια ιστορία για την αδυναμία του πνεύματος μπροστά στο κάλλος της ανθρώπινης μορφής. Μια ιστορία για την πληγή της ανεπίδοτης αγάπης, για το χάσμα που ανοίγει ο ερωτικός σεισμός, αλλά και για τη μετουσίωση της οδύνης στα άνθη που θα το γεμίσουν.