Ανάμεσα στους ήλιους

Το μεταμοντέρνο μάτι ούτε βλέπει ούτε ψηλαφεί αλλά σαρώνει. Ταυτόχρονα, τα τοπία, ήδη βεβαρημένα με τα αμέτρητα εγκώμια που τους έχουν αφιερωθεί, εκμηδενίζονται απ’ το τουριστικό βλέμμα και τη φολκλορική αφέλεια που αναπαράγει. Μοιάζει συνεπώς ανώφελο να δοκιμάσει κανείς να διαβάσει το ιερογλυφικό της φύσης, κινούμενος σ’ εκείνη τη μεθόριο όπου βάθος και επιφάνεια συγχωνεύονται. Εντούτοις, είναι δύσκολο να αντισταθείς στην έκσταση του φωτός, στον ίλιγγο και τη νάρκωση του μεσημεριού, σ’ αυτή την ακινησία του ελληνικού καλοκαιριού που τη διαπερνάει κάτι απροσδιόριστα τεταμένο.

_