Φτερά στο τσιμέντο

Τη νύχτα όλοι κοιμούνται και τότε, παρ όλη την ακινησία μου, νιώθω ελεύθερη, γιατί η νύχτα για τους σκλάβους είναι η μόνη στιγμή ελευθερίας. Μπορώ να είμαι όσες ώρες θέλω στο διαδίκτυο, να χάνομαι σε κόσμους που δεν έχω καμιά πρόσβαση, μπαίνω σε μουσικές, σε εικόνες, σε θεάματα, βρίσκω ιδέες και λύσεις για τα πάντα, δημιουργώ υποθετικά προβλήματα και προβλήματα υγείας και μετά ψάχνω όλη νύχτα να βρω λύση. Υποθέτω ότι χάνουμε τον γάτο μας και πρέπει να τον βρούμε, βάζω στο Google, έχασα τον γάτο μου, και πατάω αναζήτηση, ή ότι έχω χοληστερίνη και σάκχαρο και βουλωμένες αρτηρίες και ψάχνω όλη νύχτα το πρόβλημα, ώσπου τα τόσα που έχω διαβάσει με ικανοποιούν σε τέτοιο βαθμό, που πια χαλαρώνω και γύρω στα χαράματα με παίρνει ο ύπνος, ένας ύπνος βαθύς, που με προφυλάσσει απ όλους τους πρωινούς θορύβους των γονιών μου, γιατί ειδικά οι πρωινοί τους θόρυβοι με πανικοβάλλουν και με παραλύουν σε τέτοιο βαθμό, που νιώθω ολόκληρη, από το κεφάλι ως τα ακροδάχτυλα, βαριά τραυματισμένη, ολόκληρη σε γύψο, και μόνο τα εσωτερικά μου όργανα είναι σε κίνηση και τα μάτια μου, το εσωτερικό τους σε κίνηση, σαν κυνηγημένα, γιατί έχω τεράστια απελπισία που εγώ δεν μπορώ να μετακινηθώ και δεν μπορώ να προσφέρω τίποτα σε κανέναν εκεί έξω και δεν είμαι απαραίτητη σε κανέναν και κανένας δεν θα με αναζητήσει ποτέ κι όλο αυτό μου δημιουργεί και μια ενοχή, σαν να είναι η ακινησία μου και η παραμονή μου στο σπίτι θέμα προσωπικής οκνηρίας, μιας οκνηρίας βαθιάς...