Η κοινωνία της παρηγοριάς

Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΔΕΝ ΠΑΡΕΧΕΙ ΕΛΠΙΔΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΖΩΗΣ.

ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΙΟΥ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΕΠΙΒΙΩΣΗ.

«Ο ιός είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Φανερώνει σε ποια κοινωνία ζούμε. Σήμερα η επιβίωση αποκτά απόλυτη προτεραιότητα, σαν να βρισκόμαστε σε μια διαρκή εμπόλεμη κατάσταση. Όλες οι ζωτικές δυνάμεις τίθενται στην υπηρεσία της παράτασης της ζωής. Η κοινωνία της παρηγοριάς εμφανίζεται ως κοινωνία της επιβίωσης. […] Ο ιός εισβάλλει στην παρηγορητική ζώνη της ευεξίας και την μετατρέπει σε καραντίνα, στην οποία η ζωή περιορίζεται αποκλειστικά στην επιβίωση. Όσο περισσότερο γίνεται η ζωή επιβίωση, τόσο μεγαλύτερος είναι ο φόβος του θανάτου. […] Η επιδημία καθιστά και πάλι ορατό τον θάνατο, τον οποίο επιμελώς είχαμε απωθήσει και καταχωνιάσει. […] Η παράταση της ζωής με κάθε τίμημα αναδεικνύεται παγκοσμίως σε ύψιστη αξία, η οποία βάζει όλες τις άλλες σε δεύτερη μοίρα. Είμαστε πρόθυμοι να θυσιάσουμε στο όνομα της επιβίωσης όλα όσα κάνουν τη ζωή άξια να βιωθεί.»

Ο σημερινός κόσμος διακατέχεται από αλγοφοβία και αποφεύγει κάθε είδους οδυνηρή εμπειρία. Ως και οι ιστορίες αγάπης, αν περιέχουν πόνο, είναι απορριπτέες. Η ανοχή του σύγχρονου ανθρώπου στον πόνο μειώνεται γρήγορα, οδηγώντας τον παγκόσμιο πληθυσμό σε μια κατάσταση μόνιμης αναισθησίας.

Όπως στο δοκίμιο του, Η κοινωνία της κόπωσης (opera, 2015), ο Μπιουνγκ-Τσουλ Χαν εντοπίζει μια ουσιαστική αλλαγή στη συμπεριφορά της κοινωνίας μας, παρατηρώντας πως ακόμα και οι «Επιστήμες της Ψυχής» ακολουθούν μια τάση απομάκρυνσης από την «αρνητική ψυχολογία» του πόνου, και στρέφονται προς μια «θετική ψυχολογία» η οποία εστιάζει όλο και περισσότερο σε έννοιες όπως η ευημερία, η ευτυχία και η αισιοδοξία.