Εις μνήμην του Πιερ Πάολο Παζολίνι

ΑΝΔΡΑΣ Εκείνη τη μέρα ξύπνησα ήδη κουρασμένος ενώ τα όνειρα θάμπωναν απέναντι στην πραγματικότητα άνοιγα τα μάτια προς την πόλη μου ασαφές τέρας με φλόγες και θορύβους: θα διέσχιζα πάλι την Κόλαση. ΓΥΝΑΙΚΑ Επιμένει ο άνεμος πάνω στο σκληρό δέρμα σου. Θυμάσαι εκείνο που δεν επιστρέφει. Να ήμουν μια νέα γυναίκα, να έδινα μορφή ήχου στο οστεώδες πρόσωπό σου. Τώρα είμαι μόνο μητέρα.