Κι έτσι τότε εγώ απόμεινα δίχως το παιδί εκείνο

Ο λεκές ξεπρόβαλλε από τη μασχάλη κι άνοιγε σαν στόμα. Μια βαθυκόκκινη κραυγή που νότιζε το γαριασμένο μπλουζάκι, δώρο για τα γενέθλιά του προκαταβολικά. Την επομένη θα γινόταν δώδεκα χρονών. «Του άρεσε να κυκλοφορεί ωραίος», θα πει η αδερφή του στο ρεπόρτερ. Ο κραδασμός από τον πυροβολισμό του ντουφεκιού τον έριξε προς τα πίσω, σπρώχνοντάς τον πάνω στην άκρη του τοιχίου μιας δεξαμενής νερού. […] Το κόκκινο στη μασχάλη άπλωνε, άνοιγε διάπλατα κάτω από τον πορτοκαλογάλαζο ουρανό της Θαυμαστής Πόλης. Το κεφάλι, γερμένο στο πλάι, θα μπορούσε ακόμα και να απολαμβάνει τη θέα, που από εκεί, από την κορυφή του λόφου, ήταν «και γαμώ τις φάσεις», όπως κι εκείνος συνήθιζε να λέει. Δεκαέξι καθημερινές ιστορίες από το Ρίο ντε Ζανέιρο, το βουβό (;) εμφανή πολυπρόσωπο ήρωα του βιβλίου. Χωρίς μουλάτες και μπαλαδόρους, δίχως σάμπα και καρναβάλι. Ιστορίες για πολλούς απόκληρους, κάποιους κουτσοβολεμένους, ελάχιστους προνομιούχους. Θέμα η καθημερινότητα: στα ρετιρέ της Κοπακαμπάνα, στη φαβέλα, στο άσυλο, στον δρόμο. Συχνά και ο καθημερινός θάνατος, η δολοφονία, η αυτοκτονία. Φόντο ο βουβός πόνος, η καλυμμένη βία και η διακριτική τρυφερότητα. Ιστορίες από την εφημερίδα, την τηλεόραση, την γειτόνισσα. Αληθινές και κοινότοπες, εξωπραγματικές και πικρά ειρωνικές. Σαν τη ζωή την ίδια. Θυμίζουν stand up comedy. Ή μάλλον stand up tragedy!