Τι θα’ λεγες να σε στείλω στον παράδεισο;

Αγωνίστηκα να γράψω ένα σημαντικό βιβλίο. Το έγραψα με έναν τρόπο «ζωής και θανάτου». Ήλπιζα να γίνει τόσο καλό, ώστε να μπορέσει να συγκριθεί με το Πόλεμος και Ειρήνη, το αγαπημένο μου μυθιστόρημα. Δεν αληθεύει ότι, για να πετύχεις τον επιθυμητό στόχο, πρέπει να στοχεύεις λίγο πιο πάνω; Οι αναγνώστες του μυθιστορήματός μου Τι θα’λεγες να σε στείλω στον Παράδεισο; πιθανόν θα ανήκουν σε αυτές τις δύο κατηγορίες: 1. Αυτοί που θα το περιφρονήσουν και θα υποστηρίξουν ότι χρησιμεύει μόνο για να συνθλίβουν με αυτό τις κατσαρίδες. 2. Και οι άλλοι, εκείνοι που θα το λατρέψουν. Αυτοί θα καλέσουν στους κήπους τους και αγγέλους και δαίμονες και ανθρώπους. Θα τιμήσουν την πρόσκληση μόνο οι άγγελοι και οι άνθρωποι. Στα δένδρα θα υπάρχουν αιώρες. Θα ξαναδιαβαστούν τα πιο συζητήσιμα αποσπάσματα αυτού του μυθιστορήματος. Και ενώ οι αναγνώστες επιστρέφουν σπίτι τους, θα ανακαλύψουν -επ!- ότι επιστρέφουν με τις καρδιές και τα μυαλά τους ευωδιαστά. Ντανιέλ Μπανουλέσκου