Κοιμισμένος δαίδαλος

Η πρώτη έκδοση ετούτης της πλακέτας έγινε το 1949, όταν ο Σολογκούρεν σπούδαζε στο Μεξικό με τον επίσης θερμό ελληνιστή Μεξικανό ποιητή και καθηγητή Αλφόνσο Ρέιες (Alfonso Reyes). Η πλακέτα αυτή, που ανατυπώθηκε από τον Ρικάρδο Σίλβα-Σαντιστέμπαν που τύπωσε μόνος του 100 αντίτυπα, αποτελεί το σύμβολο των εορταστικών γενεθλίων του αλησμόνητου «Χαβιέρ», για τους φίλους του όπου, εκτός από το Περού, για τον εορτασμό η πλακέτα κυκλοφόρησε και αλλού. Παρότι τίποτα δεν τον επιστρέφει σ’ εμάς, ούτε εκείνον ούτε την Ίλια (αντί του αρσενικού γιού που περίμενε ο ομηριστής πατέρας της για να τον πει Ίλιον, δίνοντάς του το όνομα της πόλης του Πριάμου). Τίποτα, ναι, για εκείνον και εκείνη, αλλά για εμάς που τους γνωρίσαμε, ο εορτασμός αποτελεί την υπέρτατη τιμή της φιλίας τους που μας δίνει και ξαναζούμε στη θύμηση. Το βιβλίο συνοδεύει προλογικό σημείωμα του επίσης ποιητή, μεταφραστή και τέως προέδρου της ακαδημίας του Περού Ricardo Silva-Santisteban. Ρήγας Καππάτος Μία ιδέα, Δαίδαλε, μία ιδέα που θα έφερνε το δικό μας μέλλον, (ένα όνειρο όπως το πικρό νερό που πηγάζει από το στόμα του ήλιου) τα σχέδια καμωμένα τέλεια, η ευγλωττία του αριθμού, το ιδιοφυές κίνητρο για να υποσκελίσει τα μάτια της ζωής, όλα αποτελούσαν ένα αθώο βέλος που περνάει από την διαύγεια στο θάνατο.